ابتذال زاییده از تضاد تخیل و محدودیت هنر در سینمای ایران

خوان هشتم: تعریف هنر متعالی سخت نیست. کافیست هنر و هنرمند به مبدا متصل باشد و به ظهور برسد. و این اتصال به مبدا نیازمند دریچه الهام دوست می باشد.
جاییکه خلاقیت هنری از قوه متخیله راه می آغازد و بر صور جور دیگر دیدن بدیده ها به تعریف و توصیف از درک حقایق و راز هستی می نشیند چنین هنری بواسطه اتصال به همان مبدا، جاودانه می ماند. چون بر تخیل استوار است حد پذیر نیست چه اگر بود جهتی زمینی داشت نه میلی آسمانی.
وقتی هنر راه آسمان را گرفت به یکرنگی محتوم ازلی ان هم ایمان می آورد و از ظاهر بینی و ظاهر پرستی دوری می کند. همه دردهای بشری از قبول تفرقه در وحدت اشیا عالم است. آنکه به ساحت یکرنگی دست یافت، جهان را با چشم دل می بیند و این چشم او را تا اوج جاودانگی های بزرگ به پرواز در می آورد ، چنین هنری را هنر متعالی می مانیم.

خبر : محدودیت‌ها، سینما را به سمت ابتذال برده است. به گزارش گروه هنری خوان هشتم ،کارگردان فیلم سینمایی (ما همه با هم هستیم) با اشاره به اینکه باید دانست هر جا محدودیت زیاد باشد ابتذال بیشتر می‌شود، گفت: محدودیت‌ها سینما را به سمت ابتذال برده است و این موضوع انگار در حال عادی سازی شدن است.
کمال تبریزی در نشست (نشاط در جامعه ایران) با نگاهی به تولیدات سینما و تلویزیون که عصر دیروز (۲۴ تیرماه) در پژوهشگاه فرهنگ و هنر و ارتباطات برگزار شد، گفت: مارمولک را طنز خوب دانستند اما همین فیلم اجازه نمایش نداشت. بعد از سال‌ها نظر تمام افرادی که در آن سال‌ها با مارمولک مخالف بودند امروز تغییر کرده و موافق این فیلم شدند اما اگرهمین امروز از وزارت فرهنگ و ارشاد اجازه روی پرده بردن این فیلم را بخواهیم اجازه روی پرده بردن مارمولک بعد از سال‌ها را نمی‌دهد. در صورتی که مارمولک پروانه نمایش را دارد و این یعنی دو کانگی در رفتار سیستم.
وی ادامه داد: ما در وضعیت فعلی جامعه دو گانگی بوجود آوردیم. مردم در یک جمع خصوصی طور دیگری هستند و در زندگی اجتماعی به گونه‌ای دیگر رفتار می‌کنند و این پدیده در حال عادی شدن و تبدیل به رفتار و فرهنگ است و مردم هم قبول کردند. من فکر می‌کنم همین مورد باعث مشکلات و آسیب‌های اجتماعی ما شده است.
جامعه دچار دوگانگی و نفاق شده است.
فکرش را بکنید خواننده‌ای مجوز انتشار موسیقی ندارد اما در برخی مکان‌ها اجرا می‌کند. این بلاتکلیفی مردم را به سمت و سوی خاصی برده است. در فضای مجازی می‌توان دید چقدر همین مردم ناسزا می‌گویند و از کلمات رکیک استفاده می‌کنند. حال همان فردی که در فضای مجازی فحش می‌دهد اگر در فضای اجتماعی باشد با ادب صحبت می‌کند وخود واقعی اش را نشان می‌دهد. اینها همه بازتاب همین دو گانگی است که می‌تواند به شدت به جامعه ضربه بزند.
وی عنوان کرد: جامعه ما به سمتی رفته است که نمی‌توان از ظاهر مردم باطن و نقطه نظراتش را فهمید و متأسفانه این اوج مشکل است. مثالی در این رابطه می زنم خانمی در زمان اکران مارمولک آمد و با من سلام احوالپرسی صمیمانه ای کرد. پوشش این خانم به گونه‌ای بود که در جامعه و اجتماع به ظاهری که این خانم داشت می‌گویند بد حجاب. رو به این خانم گفتم من شما را نمی‌شناسم. گفت من منشی فلان فرد هستم که شما در فلان ارگان هفته‌ای چند بار جلسه با ایشان می‌گذارید و من برنامه و جلسات را برنامه ریزی می‌کنم. ظاهر این فرد با آنچه من دیده بودم در آن ارگان متفاوت بود. این تضاد فقط نه در این خانم بلکه در بیشتر افرادجامعه ما دیده می‌شود.
هر چه آثار سطح پایین و هنجار شکن باشد پر مخاطب تر می‌شود.
کارگردان فیلم (مارمولک) افزود: امروزه فیلم‌هایی که در حوزه سینمای کمدی ساخته می‌شود هر چقدر میزان کمدی و طنز پردازی اش بیشتر می‌شود و هنجار شکنی بیشتری کند مخاطب بیشتری دارد.
وی ادامه داد: از طرف دیگر ما در جامعه می‌بینیم مردم رسیدند به خوددرمانی، به محض تعطیلی مردم بار بستند تا به مسافرت بروند و تفریح کنند.
این کارگردان با اشاره به اینکه عضو صدور پروانه نمایش سینمایی است گفت: من به خاطر همین سمت مجبورم صد در صد فیلم‌هایی که برای ساخت پروانه می‌خواهند را بیینم. فکرش را کنید خودم عضو صدور پروانه نمایش هستم ولی فیلم خودم اجازه پخش ندارد خنده دار است. باید در این قسمت بگویم قبل ساخت فیلم گروه مخاطبان این فیلم را مشخص می‌شود. می‌شود به جرأت گفت سینمای ایران به تدریج به سمت دو گروه می‌رود یا فیلم ساز به سینمای هنر و تجربه می‌اندیشد و سودای شرکت در جشنواره‌های خارجی را دارد و یا کمدی است. ما متأسفانه فیلم‌هایی در گروه کودکان و نوجوانان و … نداریم.
وی اظهار داشت: اتفاق مهمی که برای سینما افتاده است این است که گروه عظیمی از مخاطبان با سینما قهر کردند. آنها سینما نمی آیند.
مخاطب سینما یک میلیون و خورده‌ای بیشتر نیست. رکورد فروش نشان می‌دهد پر مخاطب ترین فیلم سینما که انگشت شمار هستند توانستند دو میلیون مخاطب داشته باشند. باید گفت اینگونه سینما درمان کننده نیست بلکه تسکین دهنده است. سینما یک مسکن است و نشاط لحظه‌ای می‌آورد. مردم را به گونه‌ای دیگر شاد کرد.
تبریزی گفت : می‌پرسند چرا مارمولک دو را نمی‌سازی و من می گویم مارمولک یک اجازه روی پرده رفتن ندارد چرا باید مارمولک دو را بسازم همین محدودیت‌ها سینما را به سمت ابتذال می‌برد. هر جا محدودیت زیاد باشد ابتذال بیشتر می‌شود.
این کارگردان سینما افزود: آثاری که فقط شوخی رکیک دارد و اصلاً با مشکلات و آسیب‌های اجتماعی کاری ندارند به نام اثر کمدی به سرعت اجازه پخش و پروانه نمایش می‌گیرد ولی آثار طنزی که درون مایه آسیب‌های اجتماعی داشته باشد سخت مجوز و پروانه می‌گیرند. خب اینگونه سینما مبتذل می‌شود و ذائقه مردم را تغییر می‌دهد و دیگر ساخت این آثار طنز سطح پایین و مبتذل عادی می‌شود و جایی برای آثار خوب نیست.